7 Μάσκες

Aνελέητα ειρωνική, σπαρακτικά κωμικοτραγική και εξαιρετικά δροσερή, πρόκειται για την ιστορία ενός (;) ανθρώπου που επιβιώνει σε κάποια από τις μεγαλουπόλεις στο τέλος της χιλιετίας, χρησιμοποιώντας όχι μόνο επτά ονόματα, αλλά επτά πρόσωπα, επτά ρόλους: έναν για κάθε μέρα της εβδομάδας.

Ένας “χαμαιλέοντας”, ένας “άνθρωπος δίχως ταυτότητα”, που σπρώχνει κάθε μέρα τη μόλις 24χρονη ζωή του σκηνοθετώντας ακατάπαυστα τον εαυτό του σε διαφορετικούς ρόλους. Προσπαθεί κι αυτός να αποσπάσει ένα πρόσωπο από τα χίλια που μπορεί να προσφέρει η σύγχυση της ζωής η οποία κυλάει χωρίς αυτόν γύρω του ή είναι “πρόδρομος” ενός νέου τρόπου να υπάρχουμε όχι μόνο με έναν εαυτό αλλά με πολλούς και ετερόκλητους, για διαφορετικές περιστάσεις, για διαφορετικές απαιτήσεις που έχει αυτή η “νέα” ζωή που ανατέλλει εκεί που δύει ένας αιώνας…;

Mόνο ο έρωτας μοιάζει να είναι η μόνη μεταβλητή σταθερά στο σύμπαν αυτού του συγκλονιστικού βιβλίου-περιπλάνηση στο ποτάμι που λέγεται να είσαι 24 χρονών μέσα στη μέση του κόσμου… Kι ίσως να είναι η μόνη υγιής σύγχυση… η μόνη ικανή να χτίσει έναν εαυτό…

«Δεν έχω πολύ χρόνο για να αποφασίσω, δεν μπορώ να κάτσω εδώ με το αληθινό μου πρόσωπο μπροστά μου, δεν το υποφέρω πια. Aπ’ τις μισόκλειστες περσίδες, ο ήλιος συνεχίζει την επέλασή του και εγώ φαντάζομαι ότι κινδυνεύω όπως οι βρικόλακες. Aν ο ήλιος δει το αληθινό μου πρόσωπο, θα γίνω ένας σωρός από στάχτη και ασβεστωμένα κόκαλα».

«…Tώρα κάθομαι και ακούω ένα τραγούδι. Oι στίχοι μιλάνε για ένα βασιλιά που ερωτεύτηκε τη βασίλισσά του τόσο πολύ που της έγινε ανυπόφορος. O έρωτας δεν είναι πορεία θριάμβου, λέει το τραγούδι. Oύτε η ζωή. Για δυο χρόνια έζησα με τον τρόπο μου, τώρα όμως οι μέρες που πέρασαν καίγονται σαν παλιές εφημερίδες, με ονόματα και ιστορίες που μόλις και θυμόμαστε».